Ondanks het feit dat een gastric bypass een grote ingreep is waarna je je levensstijl helemaal overhoop moet gooien, zouden de meeste patiënten er meteen weer voor kiezen. Voormalige gastric bypass-patiënten verliezen gemiddeld meer dan 50 kilo. Zij voelen zich beter, actiever en nemen aanzienlijk veel minder medicatie tegen obesitasgerelateerde gezondheidsproblemen (diabetes, hoge bloeddruk, slaapapneu, enz).

Risico’s

Gastric bypass-chirurgie is niet altijd even gemakkelijk of veilig. Het percentage dodelijke ingrepen ten gevolge van complicaties ligt rond 1%. Bijna 20% van de patiënten hebben aanvullende chirurgie nodig om complicaties zoals abdominale hernia te herstellen. Door malabsorptie in het verkorte spijsverteringskanaal, ontwikkelt ongeveer 30% van de patiënten aandoeningen die te wijten zijn aan ondervoeding, zoals bloedarmoede of osteoporose.

Eetgewoonten

Het grote voordeel van een gastric bypass is natuurlijk dat de medische aandoeningen ten gevolge van obesitas zullen verdwijnen, het nadeel is dat je je eetgewoonten permanent moet veranderen. Voor de operatie moeten patiënten dus kunnen aantonen dat ze de ingreep ook psychologisch aankunnen. Kunnen ze hun levensstijl wel aanpassen en gezond leren eten?

Een gastric bypass is geen magische ingreep waarmee je gewicht in geen tijd verdwijnt en je verder niets hoeft te doen. Veel patiënten willen dat niet onder ogen zien. Na de operatie moeten patiënten dagelijks meerdere kleine, maar voedselrijke maaltijden innemen. Te veel eten of te zwaar, te gesuikerd of gefrituurd voedsel eten kan de maag overbelasten en leiden tot dumping.

Dumping is het fenomeen dat optreedt wanneer het voedsel de maag vult en rechtstreeks naar de dunne darm loopt. Patiënten hebben dan last van misselijkheid, zweten en rillingen. Patiënten moeten na de operatie leren grondig te kauwen. Meteen na de ingreep vooral veel proteïnen innemen, om zo de beschadigde cellen terug te herstellen.

Chemische veranderingen

Na een gastric bypass vermindert het hormoon ghreline, ook wel het ‘hongerhormoon’ genoemd, in het lichaam van de patiënten. Daardoor hebben ze minder de neiging om te eten. Maar na ongeveer zes tot negen maanden zullen de meeste patiënten weer evenveel honger hebben als voorheen.